Joke Hagers

Alles begon met Kazan.

Ik deelde mijn eerste twaalf levensjaren met hem.

Hij deelde zijn hele leven met mij.

 

Het begon voor een tweede keer met Kamiel.

Ik worstelde met ‘mens-zijn’.

Hij worstelde met ‘honds-zijn’.

Daar ervoer ik een eerste glimp,

en eerste fractaal,

van de spirit van onze lichtwolven.

 

Twee DNA-strengen begonnen zich te verstrengelen, mijn interesse in de menselijke psyche en mijn interesse in honden en de natuur.

 

Ik studeerde af als klinisch orthopedagoog (master in de pedagogie) aan de universiteit van Gent en deed daarna verschillende opleidingen rond ‘Therapie met dieren’.

Ik deed ervaring op in het CAT-project te Zelzate, waar we met de hulp van forensische psychiatrische patiënten meer dan 40 asielhonden resocialiseerden.

Of was het juist andersom?


Tot op heden ben ik werkzaam in een centrum voor Psychiatrie en Psychotherapie (Kliniek Sint-Jozef) samen met mijn roedel honden.

 


Honden blijven een rode draad doorheen mijn leven.

Ghengis leidde me op mijn zwerftocht door de Mongoolse steppe,

Amon gidste me terug naar huis.

Nazca trok me uit mijn comfort zone tijdens een wandeltocht in Oost-Europa,

Thor duwde me in mijn kracht op slede tochten in Canada

Yukon leert me waar het echt om gaat.